Ottawa en GEDOE!!!!! (in Trenton)

Goed, waar ga ik dit stukje beginnen, want het is me nogal n verhaal...
Maar bij het begin, toen Mirjam en ik vrijdag vertrokken om naar Ottawa te gaan. Spullen inpakken, afscheid nemen van iedereen en weg van de plek die ik intussen toch wel als 'thuis' was gaan beschouwen.
Mooie rit over een pas helemaal doorgetrokken snelweg, dus we waren ook 'snel weg' en om 11 uur aangekomen bij mijn Ottawa Backpackers Inn. Daar konden we de auto makkelijk parkeren en zijn we beautiful Ottawa ingelopen. Heeft weer een heel andere uitstraling dan de andere steden die ik tot nu toe had gezien, maar zeker niet minder indrukwekkend. De Byward Market was heel dichtbij mijn hostal, daar ook gelunched bij n famous broodjeszaak waar Obama z'n koekie heeft gegeten, toen langs verschillende monumenten richting rivier gelopen, mooi uitzicht vanaf daar over de Parliament Hill gebouwen, langs de 7 sluizen van Canal Rideau gewandeld -impressive!-, Sparks winkelstraat met straatartiesten weer, terug door n park en nog meer gebouwen en langs t kanaal weer terug om de auto op te halen en naar de NL'se winkel in Nepean te gaan.
Dat was wel erg grappig, al die Nedelandse spulletjes en oranje stoeltjes buiten en mensen die gewoon Nederlands praten!! Haha.

Ik werd door Mirjam weer afgezet bij mijn hostal en daar afscheid genomen, gek hoor. Zij terug naar huis en ik even op mezelf rondkeutelen in de hoofdstad van Canada.
Leuke stad met veel te doen. Ik wilde graag de lichtshow bij het Parliament Hill gebouw zien 's avonds, dus eerst even n Indiaas maaltje gegeten en daarna doorstappen, maar jammer de bummer, er waren thunderstorms voorspeld, dus ging t feest niet door. Wel nog meer circusstraattheater op t Buskerfestival kunnen zien in Sparks street en nog lang buiten geweest on the streets of Ottawa. Leuk. (en geen regen gehad, laat staan thunderstorms...)

Slechte nacht gehad met tandenknarsende, snurkende, wiebelkonterige roommates in the dorm, maar ach, ik wilde toch weer op tijd op, want had n tight schedule voor de zaterdag: in de rij voor kaartjes voor rondleiding door het parlementsgebouw, wisseling van de wacht ceremonie meemaken, voor twaalven weer terug zijn in hostal voor check out -net gered- en in overleg met meisje van de desk aldaar geregeld dat ik m'n koffer daar zou laten en even snel naar het museum of civilization. Ik had maar 3 uurtjes in totaal, dus moest opschieten. Daar is t ws mis gegaan, want ik keek in mijn blauwe rugtasje, zag m'n grote blauwe leesboek, maar dus niet het witte mapjes wat daarachter verstopt zat met daarin paspoort, cash geld, travellercheques, vaccinatiepaspoort, mijn duikbrevetten en logboeken en nog wat minder interessante spullen. Ik dacht dus: Dat grote leesboek ga ik niet meenemen naar het museum, dat kan wel hierblijven, en na wél nog mijn grote trolleykoffer te hebben afgesloten met het slotje wat erop zat, ben zo ongeveer de deur uit gerénd om toch nog zo lang mogelijk in het museum te kunnen rondwandelen.

Heel mooi en groot museum trouwens waar ik makkelijk nog n hele dag in rond zou hebben kunnen lopen, maar had maar zeer beperkte tijd want ik moest weer op tijd terug zijn bij hostal om eerst nog n citybus naar het busstation te pakken, alwaar om 16.30u mijn bus naar Trenton zou vertrekken. Trenton, you ask? Ja, want daar woont familie die ik nooit eerder heb ontmoet maar als ik dan toch hier in Canada ben is het misschien wel n mooie gelegenheid om die te leren kennen!

Ik stap het hostal dus weer binnen en het eerste wat ik zie is mijn blauwe rugtas vóór mijn koffer op de grond, opengemaakt. Ik weet meteen dat er iets niet goed is en als ik zie dat mijn Nederlandse leesboek (!!??) eruit is realiseer ik me dat dat witte mapje met ALLES erin, ook in die tas nog heeft gezeten en dat die nu weg is...... Mijn benen en handen beginnen te trillen.
Wanhopig meld ik het bij de meiden van de receptie. Het ene meisje van de desk, Saskia, kan zich eerst niet herinneren wat ze tegen mij over m'n tas geeft gezegd, een ander blond meisje, Kira, is doortastender en probeert meteen de beelden van de beveiligingscamera te bekijken. Wat haar niet lukt.
Ik voel me vooral zoooooo stom dat ik alles in mijn kleine zwarte rugtasje mee heb genomen (portemonneetje met bankpas en creditcard, mijn agenda met geprint bus ticket en rijbewijs, Ipad) maar dat witte mapje over het hoofd heb gezien in de gehaastheid. Ben van de kaart, tranen beginnen te stromen. En mijn bus vertrekt bijna, die moet ik halen.
Loop nog n rondje om t hostal heen, kijk buiten op de straat en in vuilnisbakken want zo'n Nederlands leesboek en eigenlijk ook paspoort en duikkaartjes daar heeft niemand wat aan, dus zal misschien wel ergens weggegooid zijn, toch?? In de vluggigheid kan ik niets vinden. Ook Zac, de liefste taxichauffeur die me komt halen, want met de gewone bus zou ik het allemaal niet meer redden, helpt nog mee met kijken, maar we moeten gaan.
Ik huil intussen tranen met tuiten en kan mezelf alleen maar 'stupid,stupid,stupid' noemen, terwijl Zac de hele weg alleen maar tegen met zegt dat ik niet stom ben, maar gewoon bad luck heb gehad.

Ik haal de bus, Zac parkeert zijn taxi nog om er zeker van te zijn dat het goed met me gaat en in n rustige bus (ze hebben er twee van gemaakt want het paste allemaal niet in een bus) zit ik naast een heel schattig 80 jarig vrouwtje Delphine, die vraagt wat er met me aan de hand is. Fijn dat ik even alles kan vertellen. Ik begin ook maar meteen alles wat ik me kan herinneren op m'n Ipad in te tikken, want je weet nooit waar het voor nodig kan zijn.

In het kleine stadje Trenton (ongeveer 10.000 inw) staat Stephanie me op te wachten. Zij is de dochter van Edie, die de middelste dochter is van oom Dolly en dat is weer een broer van Opa Duden. Dus wij zijn achter-achternichten of zoiets?? (Haha, de autocorrectie maakte daar achterlichten van!)
We brengen Delphine nog even naar haar huis en intussen vertel ik het verhaal van de gestolen spullen. Ze is shocked, maar meteen heel daadkrachtig: maak je niet druk, we gaan alles regelen.
In hun schitterende huis ontmoet ik haar oudste dochter Kelly, bijna 18, Ben van 15 en Maggie van 13. Na even wat gedronken te hebben sla ik meteen aan het bellen. Backpackers Inn om te vragen wat er daar al ondernomen is -niks natuurlijk- maar Martin gaat nu de beelden bekijken en belt me later terug om te zeggen dat hij gevonden heeft dat iemand van buitenaf op een fiets aankomt, 10 min buiten op de Porch vertoeft en dan binnen door mijn tas gaat en spullen uit mijn tas haalt en ze in zijn eigen tas stopt om vervolgens weg te lopen... Klojo!!! Get a job!
Ik bel de Ottawa Police een paar keer, want zij zeggen dat ik in person aangifte moet komen doen van een paspoort, maar later nemen ze mijn report toch op want er moet wel een onderzoek opgestart worden.
Heb contact met de duty officer van het Nederlandse consulaat en die raadt me aan maandagochtend te bellen met de Netherlands Information Desk in Washington DC om af te stemmen wat er verder moet gebeuren. Het is natuurlijk nu weekend en in Canada is het ook nog eens een lang weekend dus de Trenton Police is pas dinsdagochtend weer available...zucht...
Meer dan n half uur met de Travellercheques mevrouw aan de lijn gehangen, want die cheques die nu weer gestolen zijn waren al een keer in Gambia gestolen zoveel jaar geleden, dus daar moesten ze nog eens extra onderzoek naar doen. Dat is dus nog steeds niet geregeld.
Contact gehad met Dennis en daardoor ook gebeld naar de verzekeringslijn. Het is echt n gekkenhuis.
Dit was natuurlijk niet de bedoeling. In deze omstandigheden wilde ik natuurlijk niet mijn 'nieuwe' familie ontmoeten. Dat moest gewoon n gezellige boel worden..

Pas na 2en 's nachts deed ik het licht uit in mijn supergrote logeerkamer, terwijl mijn hoofd nog steeds overuren maakte...

Zondag een rustig vakantiedagje gehad. Eerst buiten by the pool ontbijtje gegeten. Toen spullen verzameld en met z'n 5en (Jeremy is aan het vliegen voor WestJet) een dag op het strand van Cobourg doorgebracht. Daar was het hartstikke druk, ws ook door het lange weekend en omdat het vakantie tijd was, maar ook omdat er zandkastelen festival was. Nog over de pier gelopen, die erg leek op onze pier in Wijk aan Zee, alleen was het wel gek dat deze pier in een Méér lag, Lake Ontario, wat er in mijn hoofd niet echt inging omdat je de overkant niet kon zien!
Op de terugweg nog de 'grand tour' door downtown Trenton gehad. Stephanie waarschuwde me nog om niet met m'n ogen te knipperen... ;). 's Avonds hamburgers van de BBQ en met n dekentje hangen voor de tv, Shark Weekend. Was wel even lekker. Ik stortte al vroeg in.

Op maandag kon ik wel bellen naar Washington, alleen hadden we hier problemen met het internet, dus kon de mail die ik van hen zou moeten krijgen niet openen.. Met n BIG help van de Buurman Sebastian heb ik de mail kunnen openen, beantwoorden met de benodigde attachments zoals kopie paspoort en eticket van KLM.. Pffff..
's Middags zijn we met de kids nog lekker Presqu'il Parc iets verderop bij Brighton ingegaan en hebben n mooie wandeling gelopen en zijn ook nog langs the lighthouse gegaan. Vond ik heel mooi, al vonden de twee oudsten het niet veel...
's Avonds kwam Jeremy thuis van vliegen en heb ik hem ook ontmoet. 'n Leuke vent die meteen alles wil regelen bijv. de kapotte dishwasher. Echt n regelmeneertje.

Vandaag hebben we Ben naar zijn oriëntatiedag in de supermarkt gebracht en zijn we meteen naar het Trenton Police Station gegaan om weer te regelen dat ik een print out kreeg van het Police report van Ottawa. Was weer allemaal niet makkelijk omdat het verschillende computersystemen zijn, maar werd heel vriendelijk geholpen door Ed Jouwstra, die zijn familie heeft in Friesland en Rotterdam... Grappige vent.

En nu is het weer wachten op telefoontjes van hem of de fax is binnengekomen en we die weer kunnen ophalen én van het consulaat in Toronto wanneer ik daar mijn emergency paspoort kan gaan regelen... Ongelooflijk allemaal. Wat een geregel!

Misschien dat we vanmiddag nog met de boot weggaan, maar dat is nog afhankelijk van het weer en die telefoontjes...
Ga deze update er maar even uitgooien, want het is weer een heel verhaal geworden. Wat te verwachten was al...