Juayua, Santa Ana en omstreken, la Palma, Alegría.

Jawel, daar is ze weer. Nu vanuit Alegría, een klein bergdorpje in het Oosten van El Salvador. Maar dat dorpje kende deze site niet, dus heb ik het volgende dorpje maar alvast uitgekozen....

Maar ik ga verder in Juayuga. Daar heb ik op zaterdag mogen genieten van een Feria Gastronomica. Ik had eigenlijk een iets exotischer idee bij deze food-braderie, want verwachtte slang, cavia en iguana te kunnen eten. Maar niets van dit alles. Het exotischst wat er te vinden was was conejo (konijn) en rana (kikkerbilletjes) maar dat kende ik al, dus maar iets anders lekkers uitgekozen bij de foodstalls.
´s Middags zijn we, Marlies (nederlandse) en Kurt (Australische engelsman die al twee jaar aan het reizen is) naar de watervallen gelopen waar we mooie foto´s hebben kunnen maken en toen we terugkwamen hebben Marlies en ik op aanraden van Kurt die ´s ochtends al was geweest, een heerlijke massage gekregen van een blinde vrouw. Ze deed het erg goed... En dan een uur voor $10,-!! Worth every penny.

Met z´n drieen hebben we ´s avonds een heerlijke groenten/cashewnoten wokmaaltijd gemaakt met rijst, even wat anders dan de pupusas en rijst met bonen en kaas wat het Típico eten is hier... Heerlijk toetje van yoghurt met vers fruit door Kurt gemaakt. Wow.

De volgende ochtend ging ieder weer zijns weegs en had ik maar een kort busritje van 1,5 uur naar Santa Ana. Daar een heel leuk hostalletje gevonden (het was even zoeken, want niet zo goed aangegeven in de Lonely Planet) waar Francisco me heel lief ontving en meteen even als een volleerde reisleider met me is gaan zitten om uit te plannen hoe ik verder zou gaan. Lekker zo iemand die van alles wat af weet.

Ik ben met zijn aanwijzingen ´s middags op weg gegaan naar twee verschillende Maya-ruines, Casa Blanca waar ik helemaal een indigo/batik workshop uitleg kreeg, en Tazumal, de grootste hier. Indrukwekkend hoor. Het nabij gelegen dorpje was ook de moeite waard helemaal omdat ik weer eens met mijn neus in de boter viel omdat ze nu weer hier een 6 daags festival hadden wegens hun Patron de San Roque. Dat betekende dus dat de hele Plaza weer volstond met foodstalls, maar ook gokspelletjes en de usual artesania troep. Veel muziek en ook een geweldige vent met cowboy hoed die Ponche volgens Mexicaans recept verkocht... Hij liet me eerst een klen beetje proeven, wat heerlijk smaakte dus natuurlijk wilde ik toen een volle kop en dat veroorzaakte weer nieuwe klandizie voor hem, dus hij was blij met me. :)

Terug gekomen in Casa Frolaz, heb ik kennisgemaakt met Monica en Robi een heel speciaal Zwitsers koppel dat al 8 (!!!!) jaar onderweg is op hun fietsen- zie http://www.velocos.ch/index_e.htm Ongelooflijk wat een reis. Na de afschuwelijk steile bergen van Guatemala, hielden ze nu even rust in hetzelfde guesthouse en dat was erg gezellig. Als ze de kans kregen, i.e.beschikking hadden tot een oven, maken ze altijd een megabrood. En we mochten daar allemaal van mee genieten. Ook van hun heerlijk maaltijd van rijst, groenten en vis. Ik ben maar de bijbehorende grote flessen bier gaan halen bij het winkeltje op de hoek (schitterend zijn die kleine shopjes, soms kun je niet eens naar binnen, dan moet je door het hek heen zeggen wat je wilt hebben, lachen) Heb ik tenminste ook nog wat bijgedragen. Het was een erg gezellige avond zo met zijn vieren. Heel huiselijk.

(ik ga dit stuk alvast maar even verzenden, want er breekt hier weer een tropisch onweer los, dat wil je niet weten en straks slaat het internet eruit en dan ben ik niet blij...)

De volgende ochtend vroeg opgestaan, heerlijk ontbeten met vers brood! en weer bussend, met z´n drieen dit keer, naar het Nationaal Park Cerro Verde of Los Volcanes gegaan. Daar moesten we even wachten tot 11 uur want dan vertrok een groepje onder leiding van voluntary guides de vulkaan Santa Ana op. Het was een mooie, maar niet erg makkelijk tocht. In het begin lekker bergaf, want we vertrokken vanaf het hoogste punt van de Cerro Verde, maar toen we beneden waren moesten we toch echt de steile (de gidsen zeiden ´500 graden´??? Iemand enig idee wat dat betekent? Ze hadden het over de andere volkaan die 1500 graden was, dus drie keer zo steil... Ik dacht dat iets maar tot 360graden kon gaan...) helling van Santa Ana op. Heel divers, supermooie uitzichten, brocollibomen, agaves, maar later ook stenen, en uiteindelijk bovenop uitzicht over het meer van Coatepeque en het SUPERGROENE kratermeer in de vulkaan. Wow.... supermooi. Wel windy, maar zeker de klim omhoog waard. (en ja hoor, internet klapte er net uit... Ik word hier echt goed in...)

Toen we terugkwamen in Santa Ana City hebben we daar even rondgelopen en later nog een hapje gegeten. Gezellig hoor.

De volgende dag ook nog samen doorgebracht. Nu zwemmend in dat wonderschone meer waar we speciaal naar toe zijn gegaan en de hele dag hebben genoten van dit mooie meer, waar je voor de verandering eens hier in El Salvador wél in kunt zwemmen omdat deze niet vervuild is. Heerlijk in het zonnetje, leuk gezelschap, lekker camarones-conchas cocktail gegeten. Wat een goede dag... ´s Avonds Rum (flor de Caña!) en cokes gedeeld met mijn nieuwe vrienden en heerlijk gedoucht in die fijne badkamer die we met zijn drieen deelden. Goed guesthouse hoor.

De volgende ochtend was het echter tijd om weer verder te gaan en dus ook weer afscheid te nemen van deze lieve mensen...

(en nu ga ik even wat lekker eten, want ik heb berehonger gekregen van deze lange reisdag en heb al weer veel te veel zitten typen!)
Tot later maar weer!

Next day; weer verder:
Het werd die woensdag een lange reisdag: om 9.45u de bus genomen vanaf het Parque Colon naar Metapan, waar ik om 11.05 aankwam maar de doorgaande bus zou pas om 12uur vertrekken, dus mijn rugzak maar in de bus bij de cobrador neergelegd zodat ik me nog even in de hectiek van dit middelgrote stadje kon wentelen. Zo, ook weer gezien. Toen een ruim drie uur durende busrit over een zeer slechte gravelweg, constant klimmend en dus enorme zwarte rookwolken uithoestend, maar wel door een bergrug die zo groen was dat je er wel U tegen moet zeggen... En dan zeggen ze dat El Salvador zo ontzettend ontbost is... Nou, ik heb al heel wat landen gezien maar dit land hoort toch zeker bij de top 3 qua groenheid. En die uitzichten ook de hele tijd. Amazing.

Aan de andere kant in Citala aangekomen wat erg dicht bij de grens met Honduras ligt en dus werd de bus toen we net vertrokken waren onderzocht door de politie. Sommige mannen knepen hem duidelijk... Maar gelukkig hadden we weer eens een race-buschauffeur dus die haalde de tijd wel weer in. Je maakt van alles mee in deze zeer mooi gekleurde busse, by the way. Ik zit best veel in ze en er komt natuurlijk allerhande waar voorbij. Van gesneden fruit tot snoepjes, allerhande medicijnen waar een hele medische verhandeling bij komt en je dus voor geen geld, zonder recept weet ik wat IN DE BUS kunt kopen. Maar de meeste schade aan mijn trommelvliezen veroorzaken de schreeuwmannetjes die in naam van God himself het evangelie verkondigen. Mijn god, wat een stemmen hebben die. Vaak zijn het mannetjes die in de gevangenis hebben gezeten, aan de drugs verslaafd zijn geweest en nu het licht hebben gezien en dat heeeeel graag met de hele bus willen delen. En als ze dan net naast mijn stoel staan.... Ay Dios... AUW zeg ik. Er was er een die een hele ophangscene met zijn stropdas nadeed en gister schreeuwde er een tot huilends toe dat de liefde van god allesomvattend is... Man o man, ik ben katholiek maar dit land slaat alles.

Goed, om 16uur kwam ik in een nog net droog la Palma aan. Vrij snel een onderkomen gevonden, wat oke van prijs was, maar weing sfeer had met zijn spaarlampen en betonnen blokken kamers... Oh well, het dorpje zelf was helemaal vergeven van artesania winkeltjes en mozaiek bankjes en vloertjes want DE kunstenaar van El Salvador, Fernando Llort, heeft hier de bevolking opgeleid om in zijn naieve vorm van schilderen in hun onderhoud te kunnen voorzien. En dus kun je dat overal maar dan ook overal kopen. Ik vind het best leuk, dus ook wat van meegenomen.

Niet lang nadat ik mijn kamertje had gevonden begon er echter weer een enorme tropische bui, compleet met alles wegspoelende regen en onweer, dus veel heb ik niet kunnen genieten van alle mooie straatjes. Wat pupusaatjes met warme chocolade naar binnengewerkt in de lokale comedor en maar vroeg in mijn bedje verder lezen in mijn geweldige boek (THANKS BAR!!).

Donderdag helemaal uitgeslapen de hoogste berg van El Salvador, el Pital, beklommen. Geen moeilijke wandeling, wel 5,5 km bergop, maar door een heel mooie omgeving en enigzins fris omdat we op 2500 tot 2700m hoogte zaten. Schitterend was het daar. Ik liep te genieten, al moet ik wel zeggen dat ik het dan wel jammer vind dat ik dat dan niet met iemand kan delen. Loop je gewoon door de groenste bergen die je je maar kunt voorstellen, allerlei gewassen kunnen daar bewerkt worden door het klimaat, af en toe rukken er wolken op die vaak meteen weer weg worden gebrand door de zon, druipende tropische takken begroeid met 'liken', kolibries en daar zit ik gewoon middenin! Wat een gelukkig mens ben ik toch.

Nog naar het Fernando Llort museum geweest, wat winkeltjes afgelopen en biertjes zitten drinken met twee guanacos in de plaatselijke bar. Ben zo blij dat ik spaans spreek...

Gisteren weer verder. Je moet wel weer via San Salvador reizen, want alle wegen leiden naar... Nee, niet Rome in dit geval. Ik hoopte nog even Manny te kunnen ontmoeten daar, maar die bleek toch niet in de gelegeheid te zijn. Bovendien zat ik op het terminal de Oriente binnen no time weer in een bus richting San Miguel (en dat op de verjaardag van de kleine Miguel!) dus het was sowieso erg moeilijk geweest.
Op de snelweg afgezet bij een afslag waar ik weer een andere busje moest pakken en toen ik daar nog geen twee minuten inzat kwam ineens Kurt (de engelse australier) schuin voor me zitten!! What are the chances?!? Helemaal omdat we beiden al een dag of wat geen enkele toerist meer hadden gezien. Heel grappig hebben we wat tijd samen doorgebracht in Berlin, maar helaas kon hij niet meer mee naar Alegria, wat hij eigenlijk wel van plan was, maar hij had zich een beetje verrekend in de busstijden en hij moest weer terug naar San Vicente omdat zijn spullen daar lagen. Jammer. Want Alegria is echt een heel lief, schattig, kneuterig dorpje waar vandaag ook weer van alles op het plein te beleven is.

Ik kom net terug van 2,5 km bergop naar de Laguna lopen, waar ik toen heerlijk een rondje heb getrokken over het wonderschone meer, in het zonnetje heb gelegen aan het 'strandje' en toen dezelfde weg weer terug, genietend van de mariposas, koffieplantages, pijnbomen en lizards. Geweldig. Ik kreeg van al die lieve mensen steeds liften aangeboden, maar ik was zo blij dat ik daar kon lopen! Net op de plaza zitten lunchen en nu tussen de lokale jeugd in het toeristen hokje dit aan het aftypen. Zij zitten daar allemaal hun computerspelletjes te spelen en reggaemuziekjes te luisteren, dus dat vind ik helemaal niet erg. Jammer alleen dat ze zo af en toe ook keihard andere muziek erdoor draaien en natuurlijk hun latino machismo moeten tonen door hard te sissen naar voorbij lopende mooie meisjes... Ach, het hoort er allemaal bij. Ook ik voel me weer helemaal weer jong hier in dit macho land.

Morgen nog even het mais-festival hier meepikken maar dan tegen de middag wel weer verder naar het noord-oosten naar Morazan en Perquin waar de geschiedenis van de burgeroorlog goed is gedocumenteerd en waar ik natuurlijk in geinteresseerd ben.
MAAR daarna dan wel naar de zuid-oostelijke stranden om die uit te checken voordat ik weer terug naar huis moet.

Wat gek toch dat als je eenmaal over de helft bent, de tijd ineens zoveel sneller lijkt te gaan... Nog maar 1,5 week?!?

Nou genieten jullie van deze tropische dagen. Ze zijn weer over voordat je het weet, net zoals mijn tijd hier.

Heel veel liefs en Alegria vanuit Alegria
Sandia


PS Ik ga straks weer foto's proberen te plaatsen, Tineke.