laatste week: Perquin en wat stranden...

...en dan zit je gewoon ineens op je laatste dag je laatste week nog even te bloggen... Raarrrr hoorrrrr. Nog twee uurtjes en dan ga ik nog even douchen, spullen voor de laatste keer inpakken en met Bicho naar het vliegveld. Het getsie, dan zit het er weer op.

In Alegria was ik erg blij nog bij het festival de Mais te zijn geweest met zijn mengelmoes ritueel tussen Maya gewoontes en Katholieke gebeden. Indrukwekkend. En daarna barstte het eetfestijn in de Parque los met echt alle etens- en drinkwaren die je je maar kunt voorstellen op maisgebied. Maar op een gegeven moment wist ik het ook wel weer en toen ik de helft van mijn atole (met klontjes...brrr...) op had heb ik mijn mochila weer op mijn rug geslingerd en ben ik de lange busreis naar het uiterste noorden aangegaan, wat natuurlijk betekende een paar keer overstappen en de laatste 1uur en 15 minuten in een afgesloten pick-up opeen gepakt zitten, waardoor ik echt geen idee had waar ik was. Het is zo'n laadbak truck die ze dan voorzien van dakje voor als het mocht gaan regenen (wat in de regentijd in no time kan gebeuren) en natuurlijk is ie dan open aan de achterkant want daar komen de mensen naar binnen, maar op een gegeven moment staat iedereen zoveel op elkaar gepropt dat je ook niet meer naar buiten kunt kijken en aan de voorkant is alleen een rechthoekig gat ter grootte van een giant brievenbus en daar stonden drie jochies met een hoofdjes voor, dus pretty onmogelijk om te weten hoe verhet nog was.

Nou, uiteindelijk stap je dan uit in mountainous Perquin, een stadje van niks wat welgeteld twee overnachtingsmogelijkheden heeft: een posada en een hotel. Die laatste klonk wel erg up-scale dus op naar de wat minder prijzige. Dit bleek de allergrootste DUMP allertijde te zijn, waar hij TIEN fucing dollar voor durfde te rekenen; geen lakens, kamertjes waar je van boven in kon kijken, smelly, gedeelde badkamer waarvan de wc's te vies waren om hier te beschrijven en de zogenaamde electrische douchekoppen losgekoppeld waren dus ook nog eens geen warm water en geen desayuno incuded...Ik heb mijn kleine rugtasje opgedaan en ben de 300 meter de berg afgelopen en MAN wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Een wereld van verschil: ipv letterlijk naar beneden te moeten, liep je nu naar boven een robuust stenen trap op naar een hardhouten berghut, classy kamers met eigen badkamer met warm water, lieve lichtjes, veel plankjes en ophangmogelijkheden, shampoo (!!!), hangmatjes, grasveldjes en bloemenperkjes en Breakfast, wat ook nog eens heel goed was, included. Voor $15,-!!!! What a difference 300 meters makes... Ik heb wel 100 keer tegen mezelf gezegd dat ik zooooo blij was dat ik hier was en niet in dat achterlijke, enge, geen goede vibrations posada ding....

Ik kwam ook al snel engels koppel Rose en Nick tegen, waar ik een biertje mee heb gedronken en later de maaltijd mee genoten. De volgende dag zijn we ook samen vroeg gaan bussen naar Mozote, waar in 1981 een gewelddadige massacre was geweest en waar ze nu een memorial voor hebben opgericht. Een lokaal vrouwtje zonder tanden vertelde het verhaal erbij, maar ook ik had er moeite dat verhaal echt goed te kunnen volgen, dus dat hebben we later maar even op internet opgezocht. Haha.
Naar Rio Sapo een lift gekregen en de 11 km bergop in volle zon wel terug gelopen, waar we in Alambara nog even een volgende Feria meepikten en van dezelfde mensen naar Perquin een lift terug kregen. In Perquin zelf dacht ik dat het museum op maandag dicht zou zijn, alles musea zijn hier nl dicht op maandsg, maar ik had geluk en heb de verdrietige geschiedenis over de civil war kunnen lezen en zien op posters, maar ook testimonios van getuigen en oud wapentuig en what not. Ik krijg er toch altijd een rotgevoel van dat mensen elkaar dit allemaal aan kunnen doen, maar het hoort er wel bij. Nog even Cerro Perquin opgelopen en mooie uitzichten over de bergen van Honduras gezien en daarna nog wat van het dorpje zelf bekeken en de plaatselijke handel gespekt en toen weer terug naar mijn fijne kamer waar ik lekker heb gedouched, haartjes gewassen en in mijn 'kantoor' lekker kopjes thee heb zitten lurken, telefoontje heb gepleegd voor informatie over prijzen van kamers bij La Tortuga Verde en relaxen met n puzzeltje. Heerlijk.

Dat was Perquin en omstreken dan ook wel weer, dus de volgende ochtend vroeg weer in een bus gehopt en nu de verste afstand mogelijk binnen dit kleine landje gemaakt: van het uiterste noorden naar een van de zuidoostelijke stranden. Het was best weer wat overstappen en spreaders of the word God's volharden, maar I made it.

That is, ik had zo leuk op de kaart Playa Blanca zien staan en dacht dat het wel leuk zou zijn om daar twee nachten door te brengen. Ja leuk bedacht, maar ik kon natuurlijk niet weten dat die hele strip daar tot aan Playa Tamarindo helemaal uitgestorven was intussen door alle problemen met drugstrafficing, crimininalidad en onveligheid... Zo waren er voorheen wel meer hotels geweest, maar die werden een voor een door de bank ingenomen of door de nracitica politie gesloten, dus werd ik met enige moeite afgezet bij het nog enige in werking zijnde hotel in die buurt en die kostte een fucking $71,- per nacht!!! En dan was ik daar ooknog eens de enige gast en het hotel was niet echt goed onderhouden en zag er dus nogal shabby uit... Tja, dat ging ik natuurlijk niet doen en dus zag ik mijn geest al dwalen dat ik toch nog een heel stuk verder moest en dus WEER de bus in en de weg op om in elk geval op een plek te komen waar ik tenminste keuze had in accomodatie. Maar de eigenaar werd erbij geroepen en die was zo onder de indruk van me dat ik helemaal vanuit Perquin was gekomen en ik moest toch wel moe zijn, dus na wat geklets heeft hij me een 80% (!!!!) discount gegeven en betaalde ik $13,75 ofzo voor de mooiste kamer met vista al Mar en had ik die avond op mijn terras aan het water een lobster al ajillo diner met onweershow eerste rang, want tja, als ik er dan toch ben kan ik het net zo goed ook meteen goed doen...

(ga zo verder, maar ben bang dat ik om wat voor reden dan ook straks weer mijn hele verhaal kwijt ben...)

De volgende ochtend ben ik met eigenaar Roger in de rots voor de kust, waar een natuurlijke piscina was, gaan badderen en hebben we uitgebreid gesproken over de economische en politieke situatie in El Salvador. Het blijkt dat zijn familie aardig wat bedrijven hier bezit en dat ze het daardoor nog wel uit kunnen houden, maar het is te hopen dat ze zo'n lange adem hebben dat ze de nieuwe regering/verkiezingen af kunnen wachten. Triest hoor, want het is in die hoek echt wel mooi, maar nu zo run down dat niemand er meer heen durft/gaat.

Hij was trots op zijn locatie en omdat hij tourguide was geweest en toch naar San Miguel moest voor boodschappen, nam hij mij wel even mee en heeft hij me meteen even deboel daar laten zien EN me via een weg die de bus niet kan nemen gebracht naar La Tortuga Verde, waar hij wel van gehoord had maar nog nooit was geweest, dus kon hij meteen ook even een kijkje nemen.

Ik ben in de dorm gaan slapen omdat die maar $10,- per nacht kostte en waar ik vervolgens vier nachten het rijk voor me alleen heb gehad, dus een zee van ruimte. Heerrlijk. Maar je bent daar wel ver verwijderd van alles en iedereen, wel pal aan het mooie strand, wat natuurlijk betekent dat je ook overgeleverd bent aan het best dure eten wat je daar vervolgens moet nuttigen.. Vandaar dat ik nog een laatste keer van Roger zijn auto gebruik heb gemaakt en met hem ben meegeregeden naar drie km verderop gelegen Playa El Cuco en heb daar lekker de lokale winkeltjes afgestruind en een overheerlijke met liefde gemaakt concha-cocktail gegeten en als avondeten altijd smakeliijke en vullende pupusas voor geen geld. Meteen een yoghurt met fruit breakfast naar binnen gesmokkeld zodat ik ook de volgende ochtend onder de pannen was (mocht natuurlijk eigenlijk niet) maar niemand die dat wist want het was al donker toen ik terugkwam bij La Tortuga Verde -de 50 minuten durende terugtocht viel me toch wat tegen in die nog steeds niet normaal verzengende hitte-

Een paar heerlijke relaxdagen gehad, met een wel heel erg excentrieke, belachelijk rijke amerikaan Tom Polak, die net doet alsof hij wel heel erg de beschermheer is van de turtles, maar ik ben er intussen achter gekomen dat hij vooral heel erg vol is van zichzelf; meteen op de eerste dag had hij zijn gay-cameraman geregeld voor twee filmpjes die uiteindelijk ook op youtube te zien zullen zijn (maar dit is El Salvador, dus het zal nog wel even kunnen duren) onder de naam 'Viajeros de El Salvador'. Wij worden daarin geinterviewd en begraven vervolgens met een heel ritueel en een knuffel-tortuga de eieren van een turtle die de avond daarvoor gevonden zijn op het strand. De locals graven ze dan op en verkopen ze aan Tom die ze dan veilig stelt in zijn turtle farm. Met natuurlijk het afschuwelijk overdreven amerikaanse accent in zijn Spaans. Tenenkrommend, maar zelf vindt hij zichezelf errug grappig... Oh well.
Het was allemaal erg goed uit te houden omdat de plek zo mooi was en omdat ik dat niks doen en boekje lezen wel heel erg fijn vond.

Ik ben zelfs nog een dag langer gebleven dan ik eerst in mijn hoofd had omdat de groep gasten met wie ik daar mijn dagen doorbracht me over hadden gehaald om met hen mee te gaan op de boottrip die Tom ze had aangesmeerd. We zouden dan naar Isla Meanguera varen en daar lekker zwemmen en verse vis lunchen etc. Dat hebben we uiteindelijk ook wel gedaan, maar dat was nadat we 3,5uur in de brandende zon hadden gezeten in een open boot (I own this boat, you know, everything is mine, I own all this property, everything is mine mine mine.... Tom's mantra) omdat Tom voor zijn keuken bij alle lokale vissersbootjes langsging om camerones, calemares en vis te kopen. Die hij dan natuurlijk weer voor veel geld aan zijn gasten, wij dus, kon verkopen. Slim, want op deze manier betaalden wij zijn benzine! Vervolgens was de lunch nou ook niet echt hoogstaand (en daar dan wel 5 dollar daarvoor willen rekenen, no way Jose) en achteraf ging hij ook nog drie gasten niet meetellen omdat hij die invited had. Ja leuk voor je, maar dan betaal JIJ dus ook voor ze, niet wij! En maar opscheppen over hoeveel hij geld hij wel niet had en dat het hem niet om de winst te doen was, hij ging alleen maar voor break even.... Jajaaaaaaaa. Big Fake dus.

Nou, zondag ben ik, het eerste stuk samen met Fransoos Morris, op pad gegaan voor mijn laatste lange reis. 6 verschillende bussen om in Playa El Tunco te komen, want toen ik de eerste keer daar was, bijna een maand geleden had ik een erg leuke klik met Manny en die had me gevraagd om hier weer terug te komen voordat ik weer terug ging naar Nederland.

Dus dat heb ik gedaan. We waren erg blij elkaar weer te zien. Hebben de afgelopen veel gekletst en Manny verwonderde zich over wat ik allemaal heb gezien en waar ik allemaal ben geweest deze maand. Ik heb zijn kamer gekregen en hij heeft me verwend met zijn kookkunsten en ik mocht hier lekker zonnen en zwemmen in het zwembad en genieten van alle surferdudes die hier helemaal gek zijn van de golven, want het is een echt surfersparadijs hier. Weer een Ls Tortuga, alleen geen groene dit keer.

Goed, hiermee is er nu echt bijna een eind gekomen aan mijn El Salvador avontuur, want ik moet zo gaan inpakken en klaarmaken voor mijn vertrek. Als ik thuisben zal ik nog de laatste foto's erbij plaatsen en dan is het weer back to work and the real life....
Maar El Salvador was fantastisch!