Laatste week in Lusaka

Heel gek dat dit al weer het laatste stukje zal zijn wat ik plaats op mijn site vanuit Lusaka… Heb ik het gevoel net alles een beetje te weten hier, te kunnen plaatsen en als ik door de straten rijd of loop weet ik waar ik ben en hoe de stad in elkaar steekt; ga ik weer weg! Raar hoor…

Maar het huis is rond! Het verhuisbedrijf is langs geweest en heeft alles opgenomen, dus die gaan aan de slag met inpakken als de family terug is van vakantie. Nico heeft het contract getekend en ik heb gewitnessed, haha. Dus geen zorgen meer over huizen vinden en met een gerust hart op vakantie kunnen gaan.

Daar ben ik rustig met de voorbereidingen aan begonnen: de vouchers/reserveringen zijn uitgeprint, van het weekend met de kinderen de kleding en rugtasjes op stapeltjes op hun bureaus klaargelegd, de algemene bak weer aan het vullen, koffers aan het volproppen met slaapzakken, lakenzakken en handdoeken ed., snaaibak en toilet-doosje (bij gebrek aan toilettas!) staan klaar… stapje voor stapje komen we er wel. Nu nog de volwassenen hun spullen erbij en uiteindelijk alles in en op de auto zien te proppen, want dat het een volle bak gaat worden is een ding wat zeker is.

Ben intussen met de twee meiden (Nanette en Pauline) op de vegetable market geweest, wat altijd een mooi spektakel is en daarna met Nanette meegegaan om haar kinderen die op de Franse School zitten op te halen. Ik ben meteen bij de Alliance Française gebleven, want daar kun je erg lekker lunchen en ik heb nog gezellig bij Ardi en Peter aan hun tafeltje ook mogen zitten kletsen. Altijd leuk. Toen op aanraden van Nanette terug gelopen naar Kudu Road. ‘Een half uurtje’ had ze in de eerste instantie gezegd, ik dacht dat het toch wel drie kwartier zou zijn en daar stemde ze dan ook wel mee in, maar het werd een vol uur. In de brandende zon op Brasil-slippertjes… Geen sinecure, maar dan zie je wel wat! Natuurlijk had ik onderweg altijd nog een taxi kunnen nemen, maar dan heb je al zo’n eind gelopen, dan wil je dat laatste stuk ook nog afmaken! Kwam net op tijd terug om de kinderen van school te verwelkomen, haha.

Woensdag ben ik met juf Anne-Marie van de Nederlandse school een uur buiten Lusaka mee gereden naar de Twatasha School die op het terrein van Enviro-Flor staat. Dit is een mega groentenbedrijf van Nederlanders Angelique en Watze Elsinga. De werknemers mogen hun kinderen dus op deze school doen en al hadden ze al vakantie, er was nu een holiday program waar Anne-Marie koekjes met ze zou gaan bakken. Ze vroeg of ik het leuk vond om mee te gaan, zodat ik ook eens een community schooltje kon zien en natuurlijk zei ik daar geen nee tegen! Maar ik ben ook goed aan het werk gezet; er kwamen nl zo’n 160 kinderen op af en die werden in 4 groepen verdeeld. Eén groep ging spelletjes doen, één groep naar de library, één groep dus koekjes bakken en of ik dan met één groep ‘doosjes ofzo’ wilde vouwen… Tuurlijk, maar aan 40 kinderen tegelijk uitleggen hoe je 16 vierkantjes moet vouwen, knippen en plakken en dat dan nog een keer voor als je ook een dekseltje op je doosje wilde… Dát was een beetje teveel van het goeie. Vandaar maar de helft een tekening laten maken, zodat ik in de vier groepen dus eigenlijk 8 keer alles uit moest leggen. Het leek wel een doosjes-fabriek!! Maar wat een mooie ervaring weer. Ook nog kunnen zien hoe de mensen daar in de compound op het terrein leven.
Daarna, Anne-Marie is er nl kind aan huis, bij Angelique en Watze gaan lunchen, wat een heel warm en welkom gevoel gaf en toen weer het uur terug naar Lusaka gereden, waarna Anne-Marie weer aan de bak kon op de surprise-middag bij de Nederlandse School, want daar ging ze wéér pepernoten bakken. Arm kind…

Donderdag ben ik veel met Greetje bezig geweest, omdat het niet goed met haar gaat. Ik voelde me erg verdrietig over het feit dat ik zo ver weg ben en er daardoor niet voor haar kan zijn. En er spookte veel door mijn hoofd waar ik nogal wat hoofdbrekers over had. Emoties zijn energie-slurpers, dus je begrijpt dat ik die dag niet de fitste was.
Toch mocht ik op die dag ook mee met Moncy, de huishoudster, om haar huisje te zien in de compound hier niet ver vandaan: Mutendere D. Ik voelde me erg vereerd dat ze me toeliet in haar kleine huisje en dat ze al mijn vragen (en meer) heeft beantwoord! Zo heb ik weer een stukje van Zambia mee gekregen, waar ik anders niet was gekomen.

Vrijdag ben ik eerst bij Jantien thuis een borreltje gaan drinken en daarna hebben we in de buitenlucht op de Showgrounds bij Italiaans Restaurant Portico genoten van een pizzaatje (zij) en ik van een heerlijk verse marinara pasta. Gin&Tonic erbij… niet slecht! Maar ook Jantien zat vol emoties aangezien zij net die week te horen had gekregen dat ze haar baan had verloren, dus puf om zwaar te gaan stappen was er niet. Nu is dat ook niet echt iets voor Lusaka, dus het paste ook wel weer mooi in het plaatje.

Zondag stond in de weervoorspelling slecht te boek, dus toen ’s ochtends het zonnetje nog scheen besloten we daar maar zo lang als het duurde gebruik van te maken en dus lagen we al vroeg bij en in het zwembad te poedelen…. Ja, is die zon niet weg gegaan die dag! We hebben allemaal best een overdosis zon gehad op die ZONdag. Maar wat was het een heerlijk dag.

En nu is het de laatste schoolweek voor we dan echt gaan vertrekken; op maandag ben ik met Pauline en Anne-Marie nog even een cappuccinootje gaan drinken bij Kilimanjaro Café (daar moet je toch echt geweest zijn, voordat je weer weg bent uit Lusaka, aldus Pauline) en hebben we bij de MintLounge bij Arcades geluncht. Dinsdag kwam Pauline me weer ophalen, dit keer omdat ik toch ook echt nog Sugar Bush moest zien, waarvan ik heel blij ben dat ik het gezien heb!! Een Hollands Zuid-Afrikaanse stijl huis, waar ook weer heel mooie spulletjes verkocht worden en waarbij een café gedeelte uitkijkt over idyllische velden waar paarden grazen en eigen groente verbouwd wordt. Die ook weer gebruikt wordt voor de lunchgerechten. Het was heerlijk toeven daar, terwijl Cato (dochtertje van Paulien) in de speeltuin die ze erbij hadden gebouwd, aan het spelen was. ’s Middags natuurlijk wel weer op tijd thuis zijn voor de kinderen die in deze laatste week geen NL’se school meer hebben en geen After-School-Activities meer en ook stukken minder huiswerk. Erg lekker voor ze (en mij!) want ik ben weer verder gegaan met het verzamelen van en in de koffers stoppen van alle benodigdheden voor onze reis. Met Nico samen ’s avonds nog naar de indeling van de koffers gekeken… Het houdt wat.

Woensdag ook weer een volle dag: met z’n allen naar school want de hele primary School ging op het toneel liedjes met als thema Peace voordragen bij wijze van Christmas/Holiday Show. Zat erg goed in elkaar en je kon zien dat er veel tijd en oefening in was gestoken. Mooi gezicht om al die gekleurde shirtjes (ik meen 340 kinderen alleen dus al op de Primary) op het podium bij elkaar te zien, terwijl ze het afsluitende stuk “Put a little love in your heart” uitvoerden. Indrukwekkend.
Ik reed met Paulien mee terug en na een dubbele cappuccino weer bij het Kilimanjaro Café en nog wat nodige boodschapjes bij de Melissa kwam Nanette me ophalen om bij de Showgrounds te lunchen. De Showgrounds is een raar fenomeen hier, kan het maar moeilijk plaatsen dus vind het nog moeilijker uit te leggen; het lijkt op een groot bedrijventerrein waar allerhande bedrijfjes gevestigd zijn, maar dus ook wat rustieke restaurantjes en een Art Galery bijv. Eén keer per jaar presenteren al die zambiaanse bedrijven zich en zo is er eind oktober ook een Christmas Fair geweest, wat eigenlijk weinig met Kerst te maken heeft maar meer met kleine ondernemers die die dag zien om hun (handgemaakte) producten aan de man te kunnen brengen. Nog even een typisch Zambiaans gerecht met nshima en een soort boerenkool groenten gegeten in de tuin en daarna een rondje door de Galery gelopen, toen het weer tijd was de kinderen op te vangen. Kiki en Cato van Pauline wilden graag bij ons komen spelen, dus met z’n vijven hebben ze gezellig in de tuin en binnen met de treinbaan gespeeld, terwijl Pauline en ik Emmelie bezig hielden, die de pinda’s had ontdekt!
Nico had een commotie-volle dag met de Rome delegatie, dus die kwam nogal murw thuis. Hij moest ’s nachts richting het vliegveld om zijn zus Mirjam op te halen, die een lange reis achter de rug had vanuit Canada. De reis is tot Lusaka voorspoedig gegaan, maar jammer genoeg kwamen daar haar koffers niet van de band rollen, dus hopen dat dat nog wel goed komt voordat we vertrekken naar Namibie!

Donderdag zijn er nog allerlei activiteiten op school voor de kinderen af te ronden, maar ik had die nacht maar twee uurtjes geslapen, dus sloeg even over. Mirjam sliep ook nog even bij om uitgerust de volgende dag op pad te kunnen gaan en verder hebben we deze dag gebruikt om lekker bij te kletsen en te zorgen dat we zo goed als klaar zijn voor vertrek. Al weer twee dagen geen internet gehad, dus lastig om de laatste contacten nog te maken voor we weg gaan…
Nico is vrijdag vrij, dus dan kunnen we de auto helemaal klaarmaken zodat we tegen enen weg kunnen rijden als de kinderen dit jaar op school hebben afgesloten met de assembly.

Door het gedoe met internet ga ik wel nog proberen dit stukje op de World Wide Web te zetten, eventueel via Wifi, maar of dat gaat lukken… The joys of Africa eens te meer!!

Hoogstws zal er weinig tot geen contact vanuit Namibië zijn, wellicht even een internetcafé induiken waar dan ook en ik hoop dat ik via mijn Zambiaanse Airtel Simkaartje ook nog contact kan houden. Probeer even ’n smsje uit op zondag zou ik zeggen. Zou ik fijn vinden.

Dan vlieg ik (als alles goed gaat) op woensdag 4 jan. in de ochtend vanuit Windhoek naar Lusaka met Air Namibia SW 752 en zal om 11.55u op Lusaka aankomen. Om daar de volgende ochtend om 9.05u weer vandaan te vliegen naar Amsterdam, via Londen. Wat een gek idee dat ik over drie weken al weer thuis ben… (donderdag avond 5 januari, 21.50u) Maar eerst nog lekker Namibië gaan zien. Ik heb er erg veel zin in!