Namibië

Nadat Mirjam woensdagnacht was gearriveerd in Lusaka, zonder bagage overigens, had ze welgeteld één dagje om te acclimatiseren, haar spullen terug te krijgen van het vliegveld en veel met mij bij te kletsen voordat we op vrijdag de auto gingen inpakken, nog even de afsluitende assembly op school bijwoonden (en daar op school gebruik maken van het internet aangezien dat thuis was afgesloten) en om 13.30u wegreden. Op weg naar Namibië!!

Het was a hell of a journey van Lusaka naar het beginpunt van onze 2,5/3 weken durende vakantie; de eerste dag kwamen we om 20.10u aan in de voor ons van de vorige keer bekende pizzeria in Livingstone en gingen we weer in het zelfde huisje bij Tjisse slapen, iets waar Toon niet al te blij mee was, want die spinnen daar… Maar we konden de volgende ochtend weer lekker op tijd verder, zagen meteen al giraffen de weg oversteken, langs de Kazungula Ferry waar we de vorige keer Botswana in waren gegaan, door naar Sesheke omdat we dit keer naar het volgende land, Namibië gingen. Je kon echt merken dat de regentijd was begonnen want dit keer was er heel veel groen onderweg te zien.

Rond het middaguur de brug over dezelfde Zambezi-rivier en iets later de grens over, wat allemaal erg makkelijk verliep. We besloten iets van de weg af een klein zandweggetje achter de bosjes in te gaan om daar te picknicken en apart from de vele vogeltjes zag Wiske daar als eerste een warthog lopen. Daarna nog wat impala’s wat natuurlijk ook heel wat was, zo allemaal buiten een nationaal park, maar de klap op de vuurpijl kwam toen Marieke riep: “Olifanten! Hónderd olifanten!!!” en ja hoor, daar kwamen twee grote kuddes aanhobbelen, die ook even wat gingen drinken in de rivier. Iets wat we nooit hadden gezien als we niet van de weg af waren gegaan. Mirjam viel wel meteen met haar neus in de boter (en wij natuurlijk ook!).

De Caprivi-strip in het noorden van Namibië binnenrijdend liet de regentijd van zich weten. Het brak een beetje de nogal saaie, rechte weg en we kwamen pas na zessen in Rundu aan waar we nog wel even hebben moeten zoeken naar een plekje om te slapen, omdat het best luxe en duur was allemaal. Maar in een klein hotelletje twee kamers gehuurd en toen nog een plekje vinden om te eten, wat lukte in een nabij gelegen lodge. Duurde wel lang voordat het eten kwam…

Volgende dag rustig aangedaan en pas laat op pad gegaan. Via Grootfontein waar we boodschappen in hebben geslagen –de auto was al vol, maar toen helemaal!- naar dorpje Tsumeb gereden en daar meteen bij de eerste camping, Kupfer Quelle Resort, de tent opgezet. Mooie, gloednieuwe camping met een 50meter Olympisch Zwembad en gegeten in het bijbehorende restaurant. Het leek wel vakantie! Op maandag de tent natuurlijk weer inpakken, nog even internetten (jawel, van alle gemakken voorzien) want het was niet ver meer naar onze eerste echte bestemming: Etosha National Park. Op het Numatoni Camp, gekenmerkt door een groot, wit German Fort, hebben we een plekje gevonden zonder zand, waar we voor drie nachten de tent hebben opgezet. Na de afwas te hebben gedaan van de nasi-lunch zijn we meteen het park ingegaan en hebben we de middag/sunset sessie gedaan die meteen de meeste nieuwe dieren van onze drie dagen daar heeft opgeleverd: springbokken, zebra’s, gnoes, hartebeesten, oryxen, struisvogels, hyena’s, jakhalzen, 2x een rhino (!!!!WOW!!!) heel veel giraffen en nog veel meer flamingo’s in de zuidpan ver weg, maar goed als een roze streep te zien door onze verrekijkers. Amazing.
Hoewel er een grote groep overlanders naast ons hun tentjes hadden opgezet, was het niet moeilijk ’s avonds in slaap te vallen…

Dinsdag was vooral een regenachtige dag, maar evengoed veel leeuwen kunnen zien: 11 lagen er op een plek te suffen. Later nog jakhalzen en nog tot 3 keer toe leeuwen gezien, maar op de weg naar de twee andere camps waren er lang niet zoveel dieren als bij de onze… Woensdagochtend hebben we nog een rondje om de Fisher’s Pan gereden in de hoop flamingo’s van dichtbij te zien, maar dat is niet gelukt. Wel weer veel giraffen en nog een minuscuul dik-dikje gezien op de Dik-Dik-Drive. En toen we na de lunch nog weer hetzelfde rondje maakten als op die eerste middag hebben we nog kauwende leeuwen mogen aanschouwen. Niet slecht.

Donderdag was het tijd weer in te pakken en door een nog niet gezien stuk van het park naar de noordelijke gate te rijden waar we nog olifanten hebben gezien. Eenmaal het park uit hebben we in Ondagwa in een supermarkt waar het letterlijk ZWART van de mensen zag –iedereen ging zijn kerstinkopen doen apparently- weer boodschappen ingeslagen voor de komende dagen en een heel stuk verderop bij de grens met Angola in Ruacana de nacht doorgebracht in van die al opgezette tenten waar drie bedden instonden. Luxe! Daar langs de kant van de weg ook onze eerste Himba-vrouw gespot.

De volgende dag zijn we nl via Opuwo Kaokoland ingereden, het bergachtige gebied waar het Himba volk nog leeft in hun beehive woninkjes, gemaakt van stokken en leem/modder. Zij smeren zich in met een mengsel van zand en ochre-butter, douchen nooit, hebben dikke dreadlocks omgeven met rode klei en op hun hoofd een leren hoofd versiering, kralen en schelpen versieringen om hun nek, meestal blote borsten en lederen lendendoeken om. Marieke vond dat ze naar geitenkaas roken en dat was ook zo, ws door die leren kleding. Rijdend door Kaokoland zagen we dan ook veel geiten, schapen, koeien maar ook weer game als struisvogel, oryx, giraf, springbok maar het speciaalst was de keihard rennende struisvogel naast de auto waar ik een filmpje van heb gemaakt. Hij ging 55km/uur!!

Omdat we wilden gaan voor de camping met zwembad in Purros die in de Lonely Planet stond, zijn we eigenlijk te lang doorgereden… Het was al donker toen we daar aankwamen. Wij hebben ons gek gezocht in het donker met eigenlijk geen bewegwijzering, maar het probleem was dat die camping helemaal niet bestond… We werden door de vriendelijke italiaanse van een erg duur uitziende lodge binnengehaald omdat ze vond dat we om 22u ’s avonds niet meer een tent konden op gaan zetten met het risico op schorpioenen en slangen en ze beloofde dat ze er voor zou zorgen dat er een behoorlijke discount gegeven zou worden door de eigenaar.
Het waren erg mooie kamers met nog veel chiquere badkamers en hoofdgebouw waar het horizon-zwembad uitkeek over de woestijn-bergen en waar je kon chillen in een woonkamer met schommel of bibliotheek met loungebanken. Daar hebben we de volgende ochtend ons ontbijt genuttigd omdat dat voor de prijs toch niets zou uitmaken… overigens had de eigenaar nog niet gereageerd op haar mail, dus dat zwaard van Damocles viel pas later toen we in het kantoortje moesten gaan betalen. Ze was blij dat ze ons kon vertellen dat ze er een goede discount voor ons had weten uit te slepen: i.p.v. de €425 die je normaal betaalt PER PERSOON, kostte het nu maar €250 per volwassene en €190 per kind. Dat kwam dus neer op €1320!!! Voor een nachtje slapen, terwijl Nico, ik en Marieke eigenlijk amper hebben kunnen slapen en de douches ook nog koud waren en er ook geen brood available was bij het ontbijt… Het was van de gekke… Na een lange monoloog van de eigenaar die Nico uiteindelijk aan de lijn heeft gehad, werd de prijs vastgesteld op €750,- maar dat was nog steeds outragiously veel voor ons simpele zielen die op die camping in Tsumeb bijv. €36,- voor ons zessen hadden betaald, om maar even een voorbeeld te geven… Wow. De italiana stelde voor dat we de rekening maar bij Lonely Planet moesten indienen.

Door al het gedoe zijn we pas laat weg gereden bij de lodge. Onderweg solo-motorrijder Jeroen Verdonschot tegen gekomen die al 9 maanden door Afrika aan het rijden was en even een praatje mee gemaakt. Gravelwegen met wasbord-profiel lieten de hele auto schudden. Afwisselend bergomgeving, maanlandschappen, rollercoasterwegen maar ook weer struisvogels & giraffen –intrigerende beesten- Na een volle herberg bij de Palmwag camping waar we eigenlijk wilden slapen (het was kerstavond) hebben we een leuke plek gevonden op een camping in Twijfelfontein waar we voor drie nachten kerst konden doorbrengen. Dus ’s avonds mijn bij Kilimanjaro Café gekochte kerstboompje versierd met de kitchy lichtjes gekregen van Sinterklaas en liedjes als “Springbokje Klingeling” er bij gezongen! Midden in Afrika, ik vond het bijzonder.
De kerst rustig doorgekomen. Nico & the kids beklommen een bergje naast de camping, Mirjam deed de was, we hebben lekker bij het kleine zwembadje gelegen, de 2000 tot 6000 jaar oude Rock Engravings van het San-volk gezien bij Twijfelfontein en o.a. geBBQed. Relaxed.

Dinsdag, derde kerstdag, was Skeleton-Coast dag; een desolaat, woestijnachtig kustgebied, waar eigenlijk NIETS is, behalve een paar vastgelopen schipwrakken, vandaar ook de enge naam. Ja, nog wat rare vetplantjes-begroeiing die het vocht uit de mist halen die er altijd hangt, een lange rechte zoutweg en hier een daar een zoutpan. Maar dan heb je het ook wel gehad, tot je de zuidelijke doodskoppen-gate bereikt. Maar dus wel de zee gezien waar Nico zo naar uitkeek!

Op Cape Cross de most amazing seal-kolonie gezien (en geroken!!) die je je maar kunt voorstellen. De kinderen, maar ook ondergetekende, hebben met open monden staan kijken. We hadden mazzel want het moment waarop wij er waren was precies de tijd waarop er de meeste kleintjes waren geboren en het waren er echt ontelbaar veel. Op het informatiebriefje stond dat er tussen de 80- en 100 duizend stuks daar zaten te brullen. Wow. Daar in de buurt hebben we op het strand nog even een drankje genomen in de zon en dat was maar goed want toen we verder richting het zuiden gingen, reden we zo de befaamde ‘wolk van Swakopmund’ in en daaronder is het gewoon koud met zo’n 15 graden C… We snapten eigenlijk niet zo goed hoe men nou precies in dit gebied dé badplaats van Namibië heeft kunnen plaatsen, want die koude wolk hing er best vaak. Maar wij zaten op een camping net 12 km buiten Swakopmund en dan zat je net buiten de wolk. Goed hoor, alleen jammer van de pislucht die er de hele tijd hing…

Swakopmund is een rare duitse enclave, met duitse architectuur, bratwursten en veel witte mensen. Je vergeet eigenlijk dat je in Afrika bent daar. Bovendien wordt er overal in Naimbië Afrikaans gesproken en dat gecombineerd met het Duits, ach eigenlijk konden we gewoon Nederlands praten daar en dan verstond met ons nog! Het was echter wel een leuke stad om even tot rust te komen en de ‘regeldingen’ even te regelen: auto weer in orde, geldzaken regelen, internetten, boodschappen, rondlopen in het schattige stadje, zeker als die zon dan sporadisch wel scheen, langs het strand lopen en lekker vis eten. Nico is nog met de kids wezen quadbiken in de zand-duinen, maar daar moest ik met mijn rug niet aan denken, dus Mirjam en ik zijn toen lekker het stadje in gegaan.

Op oudjaarsdag zijn we toch een dag eerder daar vertrokken om zo ook een dag eerder in Sesriem/Sossusvlei aan te komen. Daar zijn de befaamde rode zandduinen. Meteen de eerste dag de zon onder zien gaan vanaf Elim Dune, dichtbij de mooi ruim opgezette camping waar we heel Afrikaans onder een grote boom stonden. Dan zie je de kleuren op de duinen veranderen en vooral die schaduwen van het zachte licht op de randen. Erg mooi. Waaide alleen wel erg hard dus het zand zat overal!

’s Avonds terwijl the family al vroeg in bed lag ben ik toen maar 2011 van me af gaan douchen en heb in de bar van de camping waar echt geen kip zat, nogal saai dus, maar een cider gedronken terwijl ik mama een brief aan het schrijven was. Zo was ik toch nog een beetje bij haar op haar verjaardag. Om 0.00uur was ik weer terug bij de tent waar iedereen zijn bed uit was gekomen, eigenlijk om het vuurwerk te bekijken, maar die werd niet afgestoken omdat we in een nationaal park zaten en het de dieren zou disturben. Toen maar de champagne en kinderchampagne ontkurkt met twee grote knallen en elkaar een happy newyear gewenst.

De volgende dagen van het nieuwe jaar hebben we genoten van de prachtige rode zandduinen. Wat een fotogeniek gebied zeg, eigenlijk niet in woorden te beschrijven. Op maandag zijn we om 4.30u opgestaan om de zon op te zien komen, maar omdat je nog 65km moet rijden voordat je er bent is het fijn dat je als campingbewoner al in het park zit en dus om 5 uur al door de binnengate mag gaan. Het was de moeite meer dan waard. Supermooi dat licht de vormen van de duinen constant te zien veranderen…wow, daar zat ik dan maar weer even… Lucky girl.

Jeroen de motorrijder, je weet wel die stoere, kwam nog even pannenkoeken met ons mee-eten en we hebben veel zitten kletsen bij weer een fel schijnende zon die later overging in een mooie sunset. De volgende ochtend was het tijd voor de laatste keer (voor mij dan) de tent op te breken en alles weer in de auto te proppen, want na toch nog 4,5uur rijden hebben ze me in Windhoek bij het Cardboard Box Backpackers Hostal afgezet. Zij gingen nl weer het hele eind terug rijden naar Lusaka, dit keer door Botswana/Chobe National Park, maar ik zou dat niet meer redden aangezien ik op donderdag terugvloog naar Nederland. Vandaar dat we daar op de parkeerplaats toch even een emotioneel afscheid hadden, je sluit toch wel even drie maanden samen af, en zij daarna nog best een stuk verder moesten dus er snel vandoor gingen… Gek hoor. Ik heb nog lang staan zwaaien.

De middag in Windhoek-Central doorgebracht. Best leuke stad, in het parkje gelunched, wat geinternet, wat verschillende malls bekeken en daarna nog even by the pool drankje genuttigd en wat afscheidsbriefjes geschreven. ’s Avonds in een N.I.C.E. (Namibian Institute of Culinary Education) Restaurant mezelf verwend met culinaire hoogstandjes van Trainee Chefs. Best lekker na 3 weken camping-food! Haha.

’s Ochtends na een pannekoekenontbijt in een gedeelde taxi naar Windhoek-airport gegaan, waar alles mooi op tijd vertrok. Toen werd ik op Lusaka nog opgehaald door Torrent ook, dus dat was helemaal fijn. De middag is omgevlogen met allerlei dreutel-dingetjes zoals de koffer uitpakken, was sorteren, internetten en foto’s op mijn computer zetten, Skypen (jeah er was weer internet!) en boarding passen uitprinten. Op de valreep heb ik nog even gegeten in het Korean Restaurant aan de overkant van de Kudu Rd en dat was een belevenis aangezien ik bij een groep Koreaanse mannen werd uitgnodigd een ‘porkje/forkje’ mee te prikken van hun Pork Belly Roast, waarbij ook de nodige ricewine vloeide. Maar die koffer moest toch ook nog echt ingepakt worden, dus het was pas 00.30u dat ik in bed lag. En het was niet eens Oud&Nieuw!

Torrent kwam me op de afgesproken tijd van 6.30u ophalen en weer helemaal zonder te haasten ben ik vanaf Lusaka vertrokken. Jammer dat ik Pauline niet meer heb gezien. Uit dat Britisch Airways vliegtuig zag ik nog wel het Zweeds/Amerikaanse stel komen waar Toon op de eerste dag dat ik in Lusaka was een verjaardagsfeestje had, dus het cirkeltje was weer mooi rond.

Met wat vertraging op de 10,5 uur durende vlucht naar London en later ook op de doorgaande vlucht naar Amsterdam, ws door de harde wind, werd ik dan om 22.45 onthaald door een heel welkomscomité van moeders, Olaf, Jan, Juria, Japie en Indah. Compleet met spandoek(je)!! Leuk ze allemaal weer te zien.

Nu nog de andere mensen die ik graag weer in mijn armen sluit vandaag opzoeken, maar wilde toch nog even dit stukje plaatsen zodat mijn site ook weer up to date is, voordat ik maandag weer aan het werk ga…