Sepilok en Kinabatangan River

Na n busrit die uiteindelijk twee uur langer heeft geduurd werden we inderdaad in het pikkedonker bij de junction afgezet, ik zei de gek, een noors stel en nog een grietje. Het meisje werd als eerste opgehaald, het Noorse stel mocht ook meerijden maar mijn lift liet nog even op zich wachten. En dan sta je daar toch niet zo lekker, aan de kant van de snelweg. Voorbijrazende vrachtwagens en auto's die je zowat niet zien. Maar weer mijn hoofdlampje en lichtje erbij gepakt.

Maar alles kwam weer goed. Veilig door de donkere nacht naar de herberg gebracht waar ik met nog twee ik denk Aussies de kamer van vier deel. Nog even in het restaurant een soepje en een biertje genomen en redelijk laat pas in bed gedoken, 23 uur. Bloedje heet, alleen een fan. Zweten.

De dag die daarop volgde was erg relaxed! s Ochtends voor de feeding time naar het Sepilok Orang Utan Rehabilitation Centre gegaan. Het was megadruk, want de dag ervoor was het centrum dicht gebleven omdat er in het ertegenover gelegen centrum voor sunbears er eentje was ontsnapt!!! Nou ja zeg! Ze hadden m nog niet gevonden dus dat centrum was nog wel dicht en hier kon ik ook niet de trials lopen die ik zou willen doen, dus alleen naar het platform waar gevoerd werd om 10 uur. Vier van de maffe beesten mogen aanschouwen met zijn honderd miljoenen en daarna nog een goede informatieve film gekeken.

Daarna heb ik heeeeeeerlijk bij the pool gehangen, gezwommen -nauwelijks afkoelend omdat het water ook gewoon badwater warm was- gelezen en veel met de in overvloed aanwezige Nederlanders zitten kletsen over hun belevenissen aan de rivier. Ik kreeg er helemaal zin in, want er was echt veel gespot!
's Middags nog maar even terug gewandeld voor de feeding van 3 uur, want ik zat er zo dichtbij en had gelezen dat het 's middags minder druk was omdat dan de toerbussen er niet waren. Dat klopte inderdaad en de hele belevenis was stukken beter omdat we nu tot twee keer toe wel een heel erg close encounter met zo'n 'man van het woud' hadden.

Weer terug naar het zwembadje, chillen in mijn kamer voor vier die ik nu weer voor mezelf alleen had, lekker douchen -ter voorbereiding op de drie dagen in de jungle waar geen running water zou zijn....;) - en nog even liggen lezen op bed. Intussen had ik Tania en Ronnie die ik bij Uncle Changs voor het eerst had ontmoet ook hier weer gespot, of eigenlijk zij mij, dus daar 's avonds mee gegeten en weer Skipbo mee gespeeld. Buiten de Sepilok Jungle Lodge was er een beste tropische bui bezig, maar wij zaten lekker te spelen.... Gezellig hoor.
Ik heb zelfs een app voor de Ipad gedownload zodat ik het ook in mijn eentje kan spelen, grappig he?!?

De volgende dag werd ik pas zo rond 13uur opgehaald door Uncle Tan's (ik heb wat met die ooms!!) dus ook weer heel lekker rustig aan gedaan en uitgezocht wat ik mee de jungle in wilde nemen en wat niet. De grote tas heb ik dan ook in the office bij Oom Tan gelaten en dat was maar goed ook, want ik heb maar steeds dezelfde digusting kleren aangehouden omdat er toch eigenlijk geen mogelijkheid was om jezelf even lekker schoon te maken en je binnen een minuut weer zo aan het zweten was dat je kleren toch weer doorweekt waren...
Douchen zou je namelijk kunnen doen door emmers bruin rivierwater over je heen te gooien. Daarmee spoelde je ook de wc door en daar werden dus ook de borden mee afgewassen... Tanden poetsen maar met mineraalwater dus...

Het basecamp aan de Kinabatangan River bestond uit open hutjes met een matrasje op de grond en daarboven een klamboe opgehangen die je ook broodnodig had, want het stíkte natuurlijk van het ongedierte maar vooral muggen... Maar ook de spinnen waren in overvloed aanwezig en je moest al je etenswaar in een soort afsluitbare plastic ton stoppen omdat anders de ratten dwars door je tas heen zouden knagen om het te pakken te krijgen. 's Nacht moest je ook echt je oordoppen indoen om te kunnen slapen, want de kikkers brulden uit volle borst en ook de vogels en cicaden hielden niet op met lawaai maken... Je kwam bij je op stilts gebouwde hutjes door over een gammele walkway te lopen, die over de swamp liep waar dit basecamp in gebouwd was.
Ja, je kunt niet zeggen dat dit geen avontuur was!

Toen we daar nét waren aangekomen barstte er weer een tropisch stormpje los waar je U tegen zei, dus toen ze na het diner toch de avondboottocht door lieten gaan heb ik besloten om die aan me voorbij te laten gaan. Een beetje miserabel met je regenponcho in de stromende regen zitten zoeken naar beesten die zich toch verschuilen in die enorme regen.... Nee dankjewel.
Het enige dat ze die avond wel gezien hebben en wij later niet meer was een Uil, nou, die tegenvaller moet ik dan maar slikken...
Wij met een stelletje Nederlanders Skipbo zitten spelen in de jungle. Ook leuk.

De volgende dag vielen de ochtend boottocht en de middagwandeling, met grote rubberlaarzen door de modder plempen terwijl je de HORDES mosquitos van je af aan het slaan was en geen wildlife te zien, want tja in die hitte laten ze zich niet zien natuurlijk, een beetje tegen... :(

Maar, na een hele tijd te hebben gewacht gingen we om 5 uur weer op pad en die tocht was wel erg rewarding want toen hebben we wel een stuk of zeven Hornbills gezien, maffe vogels met een dikke vette knobbel op hun snavel, ládingen apen, makaken en gibbons maar wat ik het coolste vond: heel veel Probiscus Apen: die met zo'n 'hangende piemelneus' zoals een nederlands jochie het zo leuk omschreef. Wat een lelijkers. Ze worden door de Maleisiërs dan ook Monjet Belanda genoemd. Ja, logisch.

Meteen eraanvast gingen we, intussen was het dus al donker geworden, een avondwandeling maken door het bos. Mégaveel verschillende spinnen spotte onze gids (hoe doet ie dat?!?) kikkertjes waarvan er één in een boom zat, een boomkikker dus. Zo spotte Brittany ook een krab?!?! Heel droog zei onze gids toen: " a forestcrab". Verder weerkaatste het licht van de sterke zaklamp van onze gids in de kattenogen van een civetkat (Koppie Luwak!) hebben we twee schorpioenen weg zien flitsen en het spectaculairst was wel de tarantula die vanuit zijn boomtop naar beneden kwam kruipen om eten te zoeken dichtbij de grond. Dat doen ze juist altijd s avonds.
Er zaten ook heel mooie kleurrijke vogeltjes te slapen op hangende liaantjes, kingfishers. En daar kun je dan heel dichtbij komen zonder dat ze wegvliegen. Ja, deze afsluitende tocht maakte het dan toch nog wel de moeite waard.

Ik vond het vooral teleurstellend om te zien dat we eigenlijk nog steeds omgeven werden door palmolie plantages, waar het hier van stikt in Borneo. Het is een van de grootste inkomstenbronnen van Maleisië, maar betekent dus dat de jungle daarvoor gekapt wordt. Ik had een beetje het idee van de weg naar Wijk aan Zee: je denkt dat je door een bos heen fietst, maar het is eigenlijk maar een heel dun strookje met daaromheen het terrein van de Hoogovens. Nou zo was de rivier hier ook, een kleine corridoor, met daaromheen palmvelden. Ja logisch dat die dieren dan wel naar de dunne strook om de rivier gedreven worden. En dan kunnen wij ze weer makkelijk zien...

Na drie dagen zweten, muggen en allemaal dampige kleding en beddengoed om je heen te hebben gehad, was het eigenlijk helemaal niet erg weer terug naar civilisatie terug te rijden. We kwamen weer terug bij Uncle Tan in Sepilok rond de lunch. Meteen daarna gingen er al een flink stel van onze best wel grote groep met de bus naar KK.

Ik ben nog even Sandakan in gegaan, wat nog een ritje van zo'n veertig minuten was met de lokale bus. Toen merkte ik eigenlijk pas echt dat het Hari Raya Aidilfitri (einde van de Ramadan-feest) was, dat was in de jungle niet zo duidelijk namelijk... Iedereen had zijn mooiste kleertjes aan, families in de zelfde kleur en van dezelfde stof gemaakte zwabberpakken. En in Sandakan was ook eigenlijk alles dicht. Je kunt het denk ik wel vergelijken bij ons eerste en tweede kerstdag. Men gaat dan ook weer terug naar het geboortedorp om de familie op te zoeken en vooral veel te eten, veel te snoepen en gewoon lekker bij elkaar te zitten.
Dat deden ze dus ook in Sandakan aan the waterfront. Zag er best gezellig uit trouwens, de stad zelf. Maar gek dat alles dicht was. Behalve natuurlijk de grote Mall waar iedereen dan ook in de airconditioning een beetje rondbanjerde. Tja, en dan heb je het eigenlijk ook wel weer zo gezien, dus toen weer terug in een própvolle bus met mensen die allemaal naar een of ander feest gingen, want ze stapten in hun mooie kleertjes en de kinderen met ballonnen in hun hand bij dezelfde halte uit... Geen idee wat daar dan was...

Ik ben uiteindelijk bij Uncle Tan onder een heeeeeeeeeerlijk koude douche gestapt, heb eindelijk schone kleren aangedaan en mocht nog even meegenieten van het diner van Ome Tan voordat ik rond 20uur, weer eens in het pikkedonker dus met hoofdlampje en zaklamp in de hand, terugliep naar de junction. Daar heb ik de nachtbus neergevlagd en kwam ik om 1.15u -mooie tijd- op een busstation ver buiten de stad aan. Natuurlijk helemaal aan de andere kant dan het airport, terminal 2, waar ik naar toe moest omdat ik om 8 uur een vlucht naar Kuching heb. De hoofdstad van die andere, zuidelijke provincie van Maleisisch Borneo. Aardig wat time to kill dus, heb wat geprobeerd te doezelen maar dat lukte niet erg, dus maar gelezen over Kuching op mijn Ipad en wat zitten whatsappen en nu, jawel ofcourse!!, krijgen we te horen dat de vlucht vertraging heeft. Niet heel erg, 25 min. Maar dat zul je altijd zien.

Oh well, het zal weer goed komen zoals altijd. En dan ga ik weer een nieuw stukje van mijn reis beginnen. Leuk hoor.