Bako National Park en Matang/Kubah NP

De zaterdagochtend stond helemaal in het teken van relaxed mijn foto's plaatsen bij mijn blog, terwijl ik intussen met Jenny aan het kletsen was en met zo'n beetje álle andere mensen die ook in Lodge 121 verbleven. Doordat ik zo ongeveer overal was geweest werd ik ineens het lokale aanspreekpunt cq alternatieve reisgids... Grappig hoor.

Met Jenny in haar autootje naar de weekendmarkt gegaan, samen met haar lekker lopen slenteren en wat heerlijk was het dat ik aan haar kon vragen: wat is dit dan, waar gebruik je het voor? Oh is dat hetzelfde als.... in het indonesisch??
's Avonds kwamen Fermin en Malu eerst bij mij even mijn Sipadan film kijken. Fermin had er ook gedoken en was helemaal jaloers dat ik zo'n mooi aandenken had daarvan. Daarna heb ik mijn ógen uitgekeken op het Food Festival van Kuching. Dat is hier de hele maand neergestreken op een groot veld en ik heb nog nooit zo'n groots opgezet spektakel gezien!!! Honderd miljoen foodstalls met allerhande eetdingen. Wat je maar wilt proeven, ze hebben het daar. En een ménsen dat er waren! Als je een beetje claustrofobisch ingesteld bent moet je er vooral niet heen gaan, want overal waar je kijkt zijn etende en drinkende mensen. Erg Chinees georiënteerd, maar dit is Kuching toch al in het algemeen. Maar ook optredens en demonstraties van schoonmaakprodukten tot aan auto's aan toe! Het was een eclectisch versmelting van huishoudbeurs meets Chinatown meets Pasar Malam BESAR BESAR!! Heerlijke, gekke dingen geproefd. Ook nog een Durian Puff, mjammie.

Omdat het best nog een stuk teruglopen was, pas laat in bed, wat natuurlijk automatisch leidde tot niet zo heel vroeg de volgende ochtend op pad gaan richting Bako National Park, maar ach, dat was eigenlijk ook helemaal niet erg, want ik ging toch een nachtje blijven slapen daar. Dus de bus van 9 uur gepakt, 10 uur daar. Je kunt alleen met een bootje het park in en dat was wel zo leuk.
Ingecheckt in mijn kamer met 4 bedden erin die ik wéér eens voor mezelf had, maar deze keer vond ik het wel erg raar omdat de mevrouw in het booking office me had verzekerd dat het echt het allerlaatste bed was dat ze nog vrij had. Zo konden Fermin en Malu ook ab-so-luut niet tegelijk met mij heen (zij zijn toen maar een tent gaan kopen en uiteindelijk gaan kamperen omdat dat de enige mogelijkheid nog was om op korte termijn naar Bako te kunnen aangezien alles 'pully booked' was... ) Nou alleen al in mijn Hostal A building waren 12 van de 16 bedden VRIJ!!!! How bizar, How bizar?? Ze hadden makkelijk in mijn kamer erbij gekund en anders in de kamer ernaast want die was helemaal leeg!

Anyway, Bako is een mooi nationaal park, met duidelijk uitgezette trails, aangegeven door verschillende kleurtjes die op de bomen en/of rotsen geklakt zijn waardoor een gids echt niet nodig is.
Wel is het veel klimmen over boomwortels en zompige ondergrond heen en alweer eens een vochtigheidsgraad van honderdduizend dus ik was weer blij dat ik mijn zweetdoekje meehad, want het gutste van mijn kop af! Naar het strandje van Pandan Kecil gelopen. Afzien, bergop maar uiteindelijk beloond met een mooi uitzicht vanaf een klif over het strandje in een mooie baai, waar je ook naar beneden naar toe kon, alwaar je kon dippen in het badwarme water van de zee, die dus geen verkoeling bracht.
Jammer genoeg werd ik het water uitgeprikt door de sealice en op het zandstrandje opgevreten door de sandflies, dus ik was er al snel klaar mee...

Bovendien waren de makaken erg agressief: ze vielen gewoon een Franse familie aan die er een wilde passeren om weer via de trap omhoog te klimmen, nou dat ging mooi niet door. Beangstigend!
Ook waren ze met recht 'brutale apen' want mensen (nederlanders van een Sawadeegroep) die in het restaurant zaten te eten, buiten bij een balustrade (mooi Annie M.G. Schmidt woord) werden gewoon van hun etenswaren bestolen. De makaken klommen razendsnel op hun tafel, graaiden wat ze graaien konden en propten het met een noodvaart in hun mond. Apenkoppen!

's Avonds in colonne achter een gids aan voor de nachtwandeling. Best interessant, maar door de hitte en vochtigheid van al overdag en nu eigenlijk ook weer en dan het geslenter... Ik en mijn rug trokken het niet zo meer... Ik snakte naar een koud biertje en ben daarna meteen gaan 'leggen' op mijn bed. Even mijn rug de andere kant op, oogjes dicht.... Zzzzzzzz......
Tot 3 uur 's nachts!!!!! Klaboem!!!! Onweer, regen, storm MEGA veel kabaal... Daar word je wel even wakker van. Maar al snel weer verder gaan slapen en als het dan s ochtends om 7 uur nog steeds regent vind ik het niet erg om gewoon nog even verder te snurken tot 8.30 u hoor.... Dan maar niet die verste Trail lopen helemaal naar een ander strandje. Ben toen na mijn noedelontbijtje maar wat kortere trails in de buurt gaan maken en die waren ook erg rewarding. Om 2 uur vond ik dat ik genoeg van Bako had meegekregen en ben ik eerst met het bootje en daarna met de lokale bus weer terug gegaan naar Kuching waar het gewoon heerlijk thuiskomen was in mijn Lodge 121. Wat fijn. Even mijn verhaal kwijt aan Jenny en de andere staff, lekker doucheje pakken, muziekje op de Ipad... Zo relaxed!

's Avonds met Jade, brits meisje dat ook in de B&B verblijft naar de Top Spot Foodcourt gegaan: thé place to be als het om Seafood gaat op de meest onwaarschijnlijke plek die je je maar kunt bedenken: op de zesde etage van een parkeergarage!! Alweer keek ik mijn ogen uit. Dat verwacht je toch niet!!!
Zie de foto's.
Samen met Jade allerlei lekkere dingen aangewezen. Die wegen ze dan en ze geven suggesties voor de beste kookwijze. Dat wordt dan klaargemaakt en dish voor dish bij je aan de tafel gebracht. Wat een vreugde!

En toen was het de volgende dag al weer tijd om wederom mijn kleine tasje in te pakken en mijn grote in de storage te laten staan, want ik ging nu op pad naar het volgende National Park om daar een nachtje door te brengen.

Dit keer ging er geen scheduled bus, dus was het even wat moeilijker om op weg te geraken, maar natuurlijk wordt alles weer opgelost en zat ik in no time bij het Matang Wildlife Centre. Helemaal in het begin van mijn reis was ik Bee en Sam tegengekomen die volunteer werk hadden gedaan bij dit centrum waar ze dieren opvangen en vervolgens via een Rehabilitation Program weer terug de jungle in proberen te krijgen. Sommige dieren, zoals de mannetjes Orang Utan Aman, die als hij wil een mens in vieren kan scheuren zo sterk is ie, kan echter niet meer terug de jungle in omdat hij gewoonweg niet zelf meer zou kunnen overleven. Hij zit dan dus ook in een heel groot verblijf, al ziet het er wel uit als een dierentuin dan.

Na daar in een uurtje alles bekeken te hebben ben ik aan de grote trek naar de andere kant van Kubah national park begonnen. Dat was geen kattenpis kan ik je vertellen....pffff, bijna alles bergop, wederom in de drukkende warmte, de oranje paaltjes volgen die steeds aangeven hoeveel meter je al had afgelegd. Daar had ik niet zo heel veel aan aangezien ik niet wist hoelang de route in meters was, wél in tijd, nl 3,5 uur stond overal. Tot ik bijna op het eind van de oranje route erachter kwam dat aan de achterkant van de paaltjes dan stond hoever men al was als je van de andere kant kwam.... Ik ben ook zo'n licht!
Laten we het er maar op houden dat de hitte mijn hersens tot moes hadden gesmolten... Maar ja, toen dacht ik dat ik dus bijna was aangezien er op de achterkant stond, nog 500 meter. Bleek dat ik nog een stuk van de witte route eraan vast moest plakken om bij de Head Quarters te komen en die laatste 2 km was dus echt killing!
Helemaal stuk kwam ik daar aan. Maar wel in 2,5 uur. Ik was best trots op mezelf.

Geen mens te bekennen. Ik was ook de enige die bleef overnachten, wat een verschil met Bako. Nou in elk geval geen groep van Sawadee met 21 Nederlanders... Dat scheelde weer...
Maar omdat het dus zo rustig is in dit park is de catering er een beetje aan onderdoor gegaan en kon je alleen drie km verderop bij het lokale winkeltje wat kopen, bijv een koud drankje en iets om die avond klaar te maken in mijn eigenste eigen fully equiped keuken... Door een ranger in zijn auto daar naaroe gebracht en er lekker wat biertjes, water, frisdrank en kippensoep uit een zakje gekocht, want ik had al noedelsoep meegenomen en dat samen met wat broodjes met sardines in tomatensaus is toch een heerlijk maaltje?!? Omdat de koelkast niet echt op volle sterkte werkte dacht ik dat het wel slim was om de drankjes in de vriezerrrrr te stoppen. Wás heel slim totdat het driekwart bevroren blikje net open wilde maken......PPSSSSSSSJJJJJJTTTTT!!!!!!! Zo alles over mijn shirt en afritsbroek heen gespoten, want bevroren bier spuit alle kanten op, wist je dat al??? Qua geur lijkt het wel alsof ik zo van de Heemskerkse kermis afkom! Hahaha en ik heb geen andere broek bij me. Dat wordt wat morgen in de bus terug, tussen al die moslims die net vieren dat de ramadan over is!! Hahaha.

Zonet had ik trouwens nog zo'n supergoed idee: in de Lonely Planet staat nl dat het echt leuk is om juist 's avonds naar de Frogpond te gaan, want overdag laten die kikkers zich eigenlijk niet zien. Ik met mijn headlampje op, voor de zekerheid toch maar mijn boots aan en niet op mijn slippers. Het is maar een km had de ranger nog gezegd... Liep ik daar in het pikkedonker, met mijn kaart in de hand in een godverlaten Nationaal Park waar voor de rest helemaal niemand was op weg naar een plek waar ik overdag nog niet eerder was geweest te zoeken, in de jungle.... Opeens ging er een headlampje bij me branden dat het wellicht toch niet het allerverstandigste was wat ik kon doen in mijn eentje in de jungle van Borneo, dus ik ben na een paar minuten maar weer omgedraaid en zit nu heerlijk back to basic in mijn hutje te snacken, bevroren biertjes te drinken met mijn voetjes op de bank (moeie benen!!!) boekje te lezen (Het Rosie Project uit de vakantiebibliotheek app, leuk!) en spelletjes te spelen. Je kunt hier nl ook niks anders! Lekkerrr hoor.

Tijd om mijn verslag weer bij te schrijven heb je dan!
Morgen weer terug naar de beschaving voor mijn laatste avond, nacht en ochtend in Kuching en en dan s middags vliegen naar Kuala Lumpur waarvandaan ik mijn laatste verslag zal brengen. Zoals Ellie het zo goed onder woorden bracht: "oh, dus je hebt aan je vakantie nog even een stedentripje geplakt?!?"

Zo, ben inmiddels weer 'thuis' in Kuching.
Wilde eigenlijk nog wat trails lopen in Kubah, maar het was zulk rotweer dat ik na mijn ontbijtje in m'n cabin de 9.30u bus al weer terug heb genomen.
Daar aangekomen regende het als een gek, dus heb weer eerst even zitten schuilen en bedacht toen dat het een goed moment was om de zielige spiertjes eens goed los te laten masseren... Ik heb me 100 minuten laten verwennen! Voor €18,- Heeeeeeeeerrrrrrrlijk zeg. En nodig ook na al die inspanning. Lekker geluncht op de hoek van de straat, nog n bapaotje toe. En nu weer in mijn Lodge, net even een andere kamer maar das niet erg.
Misschien zo nog wel even het zwembad van het Pullmanhotel misbruiken...en vanavond mijn Spaanstalige vrienden voor het laatste avondmaal ontmoeten. Zij vliegen in de ochtend naar Kuala Lumpur en ik dus 's middags.

Daar weer nieuwe avonturen!